Bir Zeytin vardı…

Mitolojiye göre Pandora, kendisine Zeus tarafından verilen kutuyu meraktan açınca içinden hastalık, keder, ıstırap, yalan, riya, şehvet, özetle insanları rahatsız edecek ve felakete götürecek bütün kötülükler çıkıp evrene yayılmış. Böylece insanoğlu bütün iyi şeyleri kaybetmiş ancak kutudan en son bir şey çıkmış; dünyadaki tüm zorluklar ve kötülüklerle başa çıkmasını sağlayacak bir iyilik olan: Umut.

İşte ben de en son ana kadar Zeytin’in tedavisi için gittiği veterinerden dönmesini umutla bekledim. Ama bugün kötü haberi aldım. Çıtır’dan sonra kendi kendime söz vermiştim ancak bundan sonra bir kediye daha bağlanmamaya tekrar yemin ettim. Belki 80 yaşında- bu yaşa kadar yaşarsam tabii- tekrar bir kediye yakınlık duyabilirim. En azından ondan önce bu dünyadan gideceğim garanti olur. Dünyanın en güzel kedilerinden biriydi benim oğlum… Hep kişilik sahibi ve cool çizgisinde kaldı – bazı mamalar için delirdiği anlar dışında tabii. Hiçbir zaman sırnaşmadı ve hep dik durdu… Onun sabahları bizim uyanmamızı camda beklerkenki halini hiç unutmayacağım bir de onu en son veterinere götürürkenki son bakışını. Seni çok özleyeceğim güzel oğlum, minnoşum… Sadece dört senedir bizimleydin ama biz seni çok sevdik Zeytin’ciğim… Bunu sakın unutma…